Оние мали меки кучиња што ги гледате како шетаат по улицата можеби изгледаат симпатично, но внимавајте – веројатно имаат мал волк во себе.
Ова е откритието објавено во понеделник од американските научници, кои беа изненадени кога дознале дека речиси две третини од сите раси имаат мерлива количина на ДНК од волк.
И тоа не е генетски остаток од времето кога кучињата првично еволуирале од волци пред околу 20.000 години, туку укажува на вкрстување на домашни кучиња и диви волци во последните неколку илјади години.
Ова не значи дека „волците влегуваат во вашата куќа и го „разгалуваат“ вашето домашно милениче“, изјави за АФП Логан Кистлер, кустос во Музејот за природна историја Смитсонијан и коавтор на новата студија.
Исто така, се чини дека влијаело врз големината, чувството за мирис, па дури и личноста на современите раси на кучиња, велат научниците.
Кучињата и волците можат да имаат потомство заедно, но се смета дека вкрстувањето е ретко.
„Пред оваа студија, водечката наука сугерираше дека за да биде куче, тоа не мора да има многу, ако воопшто има, ДНК од волк“, рече водечката авторка на студијата, Одри Лин од Американскиот музеј за природна историја.
За да дознае повеќе, тимот анализираше илјадници геноми на кучиња и волци од јавно достапни бази на податоци.
Тие открија дека над 64 проценти од современите раси имаат волчјо потекло, а дури и малата чивава има околу 0,2 проценти.
„Има сосема смисла за секој што има чивава“, се пошегува Лин.
Кучиња со најмногу волчја ДНК
Чехословачките и сарските волчји кучиња имаат најмногу волчја ДНК, до 40 проценти.
Меѓу расите што најчесто се чуваат како домашни миленици, нај„волчји“ беше големиот англиско-француски тробоен ловечки пес, со околу пет проценти волчја ДНК. Хртовите како што се салуките и авганистанските ловечки песови се исто така високо рангирани.
Иако кучињата со волчја ДНК имаат тенденција да бидат поголеми, тоа не е секогаш случај – на пример, Бернардинците ја немаат.
Истражувањето, исто така, покажа дека 100 проценти од селските кучиња – кои живеат меѓу луѓе, но не се ничии миленици – имаат волчјо потекло.
Кистлер претпостави дека селските кучиња, кои имаат повеќе можности за контакт со волци, би можеле да објаснат како ДНК-та на волкот влегува во генетскиот базен на кучињата.
Женките волци одвоени од нивниот чопор поради човечки активности како што е уништувањето на живеалиштата, би можеле да завршат со парење со кучиња скитници, посочи тој.
Студијата е објавена во списанието „Зборник на трудови на Националната академија на науките“.