Во секоја врска или пријателство, секогаш има луѓе што не умеат да сакаат гласно, но сакаат длабоко.
Понекогаш, нивната грижа изгледа како тишина, како двоумење, како премногу мислење пред секој чекор. Во психологијата често се говори за ваквите динамики. Според Д-р Стивен Хејс, „луѓето најмногу избегнуваат токму она што им е најважно, затоа што таму лежат и најдлабоките ризици.“ Некои од вас што го читаат ова сигурно се препознаваат: кога некој ве гледа со топлина, но неговите постапки се понекогаш половични, нерешителни, како да ги чува сопствените граници од нешто невидливо.
Првиот јасен знак дека некој се грижи, но се плаши, е тоа што е внимателен до степен на претпазливост. Тие луѓе ретко влегуваат нагло во емоционална близина. Ќе ве ислушаат, ќе запомнат детали, ќе се појават во моменти што навистина значат, но ќе избегнат ситуации што бараат интимно изложување. Психотерапевтот Џонатан Абрамс вели: „Стравот од љубов не доаѓа од недостаток на чувство, туку од претходно искуство на болка што го кодира умот да ја чита блискоста како опасност.“ Оние што ги имале ваквите луѓе во животот знаат дека нивната грижа се мери во тивки гестови, а не во големи декларации.
Друг важен сигнал е нивниот однос кон конфликтите. Луѓето што сакаат, но се плашат, често избегнуваат тензии, не затоа што им е сеедно, туку затоа што конфликтот ги активира најдлабоките уверувања дека љубовта е непредвидлива и болна. Д-р Џонсон, основачката на емотивно-фокусирана терапија, објаснува: „Кога блискоста изгледа како закана, човекот ќе го избегнува секое сценарио каде што може да биде одбиен.“ Затоа тие се мирни, тивки, превидуваат ситници што ги повредуваат, не затоа што не забележуваат, туку затоа што се плашат да не ве изгубат ако зборуваат искрено.
Можете да ги препознаете овие луѓе и по начинот на кој се појавуваат во кризни моменти. Дури и кога се повлечени во секојдневието, во важни ситуации – болест, страв, губење работа, тешка вест, тие се тука, но на ненаметлив начин. Тоа е нивниот начин да кажат „ми значиш“. Според психологот Хариет Лернер, „луѓето што се плашат од интимност најчесто љубат преку грижа, не преку зборови.“ Тие носат супа кога сте болни, ќе проверуваат дали сте стигнале дома, ќе се сеќаваат на вашите стравови. Но штом ситуацијата се стабилизира, повторно се враќаат во својата дистанца.
Овие личности често даваат двојни сигнали. Некогаш ќе бидат топли, присутни и сочувствителни, а веќе следниот ден ќе се повлечат, ќе станат тивки или недостапни. Оваа непредвидливост не е знак на манипулација; најчесто е резултат на внатрешниот конфликт меѓу желбата за блискост и потребата за самозаштита. Психотерапевтот Ален де Ботон го опишува ова како „емоционално однесување заглавено меѓу копнеж и страв“. Групите што се нашле во вакви релации знаат колку ова може да биде конфузно, но и колку е човечки.
На крајот, најсилниот знак на грижа е тоа што нивните постапки, иако понекогаш чудни, никогаш не доаѓаат од злонамерност. Тие не се ладни; тие се преплашени. Нивниот страв не го поништува фактот дека се грижат, но ја објаснува нивната дистанца. Како што пишува психологот Бесел ван дер Колк: „Телото памти. Оној што бил повреден во љубовта, го учи блиското да звучи како аларм.“ Тие луѓе понекогаш се борат со сопствената историја, не со вас.
Во ваквите односи, најважното е да се гледа доследноста во малите гестови, а не во тоа колку брзо некој се отвора. Да се препознае дека љубовта понекогаш доаѓа во нерамномерно темпо. И дека постои разлика меѓу незаинтересираност и страв. Групите што го читаат ова веќе знаат: кога некој навистина се грижи, тоа ќе се почувствува – дури и кога не знае како да го изговори.