На вчерашен ден пред осум години почина пејачот Мики Јевремовиќ.
Семејството на пејачот сѐ уште тешко го прифаќа фактот дека Мики Јевремовиќ повеќе не е тука, особено неговата ќерка Јелена Јевремовиќ. Пред неколку години во една потресна исповед, кога се најде во центарот на медиумското внимание поради разводот со Предраг Недељковиќ, истакна дека најмногу ѝ треба татковска фигура.
Иако мислеше дека со текот на времето ќе ѝ биде полесно, се покажа дека Мики секој ден се повеќе ѝ недостасува.
-Откако нѐ напушти тато, ништо не се смени во однос на болката. Секој ден ми е на ум и ми недостига како првиот ден. Често сè уште плачам по него! Толку силно плачам што се гушам во солзи и не се срамам да зборувам за тоа, вели Јелена, која се осврна на моменталната болка поради апсењето на нејзиниот сопруг Предраг и бракоразводната постапка што ја покрена.
– Со оглед на целата моја животна ситуација, никој не можеше ни да претпостави дека ќе бидам водечка фигура во животот на моите синови. Дека би имала толку огромна одговорност да бидам и двајцата нивни родители одеднаш. Секој ден се прашувам дали ја правам вистинската работа. Во тие клучни моменти, бидејќи живеам со мајка ми, која ми помага, а и таа е жена, тато ми недостига страшно. Знаеше да ја смири ситуацијата, да ме смири и да ме убеди дека се ќе биде во ред. Знаеше да најде решение за секој проблем. Честопати беше самотник и осамен, но веднаш дејствуваше кога забележа дека ми треба помош. Најмногу ми недостига нашите опсежни разговори кои се претворија во мое внимателно слушање и негово предавање. Тогаш заедно би дошле до заклучок што би било најпаметно да се направи, вели пејачката.
Јелена истакнува дека советите на нејзиниот татко ја направиле храбра жена, која секогаш чекори напред за да ги надмине проблемите.
-Секогаш кога ми е тешко, се сеќавам на неговите совети. Се сеќавам на неговата приказна: „Животот е сплет од различни патишта. Можеме да одбереме криви, со корен, но и прави. Од која страна и да одиме, ќе удриме во ѕид. Тогаш ќе помислиме дека ова е крајот на нашето патување, дека нема понатаму, дека не постои. Всушност, треба само да застанеме на прстите, да погледнеме преку работ на тој ѕид и да го видиме сонцето, заклучува Јевремовиќ.
Наздравувам во чест на тато!
-Кога ќе седнам во ресторан, не можам да одам без да ги нарачам песните на татко ми. Така го овековечуваме неговото сеќавање. Кога се чувствувам лошо, ја голтам гордоста и кревам чаша во негова чест. Имам чувство дека ме гледа токму во тој момент, го чувствувам неговото присуство многу често и му велам дека му благодарам, бидејќи тој е мојот ангел чувар кој не ме остава да се сопнам кога е најтешко и за чудо. Ме спасува од сите неволји, а најмногу од себе, рече Јелена.