Како и многу други нешта и реализацијата на проектот Евроазија за прв пат започнала од Македонија. Имено, големиот војсководец Александар Македонски е првиот кој се обидел да го обедини, природно и географски единствениот континент Евроазија. Потоа, се до Наполеон, редица војсководци се обидувале да го сторат истото – тргнувајќи од Европа, да ја освојат Азија, да го завладеат и обединат единствениот континент Евроазија, вештачки издвоен во два посебни континенти – Европа и Азија, заради расизмот на западното христијанство и потребата да се колонизираат азиските држави и да се одзема нивното богатство.
Но, за прв пат проектот Евроазија, како предмет на некаков, макар и неискрен договор, а не освојувачки проект, се појавува кон крајот на 19-от и почетокот на 20-от век. Од тогаш па до денес, тоа претставува обид преку најразлични “договори“, царска Русија, Советскиот Сојуз, или Руската Федерација, во зависност од периодот, да се вовлечат во некаква, се разбира, потчинета соработка, со големите европски држави, заради заедничко користење на огромните руски ресурси, а заради забрзан развој токму на големите европски сили. Руската царска аристократија, советските комунистички лидери и, современите руски политичари од 90-те години на минатиот век, заслепени од западноевропската “аристократска“ култура, архитектура и “дворски“ живот, обземени од желбата да го живеат истото, па, дури и со едно ниво на комплекс од пониска вредност, ги прифаќаа ваквите “договори“. Прифаќаа проект за Евроазија од Лисабон до Владивосток со европски “демократски“ вредности и руски неисцрпни ресурси.
Па така, еден вид проект Евроазија требаше да заживее во време на владеење на тројцата братучеди на почетокот на 20-от век. Во време кога на чело на трите тогаш најголеми светски монархии се наоѓаа братучедите од лозата Сакскобургготи – Џорџ, Вилхелм и Николај – владетели на Обединетото Кралство, Германија и Русија. Евроазија од европските замоци до руските степи.Првата Светска Војна го оневозможи ваквиот проект.
Кон крајот на 30-те години од минатиот век, еден поинаков вид проект Евроазија требаше да заживее преку договорот Рибентроп – Молотов, меѓу тогашна Германија на Адолф Хитлер и СССР на Јосиф Сталин. Од германскиот забревтан индустриски регион на Рур и Сар, до богатствата на источен Сибир. Втората Светска Војна го оневозможи и ваквиот проект.
На крајот на 20-от и почетокот на 21-от век, конечно, со воспоставувањето нова европска безбедносна архитектура, нови процеси на соработка, со сите предности кои глобализацијата ( не глобализмот како начин да се завладее со светот од еден центар) ги донесе со себе – инфраструктурно, културно, економско, научно и, енергетско поврзување, посебно преку јужниот и северните текови на гасоводите кои енергетски ја поврзаа гладната за енергенси Европа и пребогатата со истите Руска Федерација, како да стасавме најблизу до реализација на проектот Евроазија. И, се’ почесто, од сите страни се зборуваше за обединета “демократска“ Европа од Лисабон до “бензиската пумпа“ до Владивосток. Киевскиот Мајдан од 2014-та и, од неговите последици предизвиканата руска специјална воена операција, за жал, го оневозможија и ваквиот проект.
КОМУ НЕ МУ ОДГОВАРА ЕВРОАЗИЈА
Пред повеќе од 200 години, сионските мудреци ги напишаа своите 24 протоколи. Протоколи за кои се’ уште се води полемика дали се објавени во оригинал или не. Како и да е, во нив, до детали е зацртано како Евреите ќе загосподарат со светот, уништувајќи ги монархиите на Гоите ( под Гои, тие ги подразбираат сите неевреи), завладувајќи со светските текови на парите, со печатот (во тоа време, печатените биле единствените медиуми), со науката, подметнувајќи лажни теории, со уметноста, создавајќи антиуметност полна со блуд и неморал, се’ со цел, како што запишале, влијаејќи врз младите додека се уште кревки, да се уништи христијанството и нациите.
За таа цел, во средината на 19-от век, Карл Маркс го создава своето обемно дело, не како политичка идеологија, туку како водич за уништување на дотогашните традиционални вредности и владеење со светот од еден центар, а веќе на крајот на векот, во 1897 година, на иницијатива на австрискиот Евреин Теодор Херцл, во Базел, се формира и Светската ционистичка организација (WZO). Нејзина јавна заложба е формирање држава на Евреите во Палестина и, за таа цел, во нејзин состав, се формирани и банки и претпријатија за колонизација. А, во позадината на ционизмот стои зацртаното во оние 24 протоколи.
И, да скратам, ционистичкото движење, сместувајќи го своето седиште во Берлин, пред Првата Светска Војна застанува на страната на Германија; создавајќи го источниот марксизам, ја увезува Октомвриската револуција во царска Русија, го ликвидира целото царско семејство Романови, го создава Советскиот Сојуз со Влада на Ленин, во која од 22 министри, 19-мина се нивни припадници. Со ликвидацијата на еден од тројцата братучеди монарси, со создавањето комунистичко “царство“ и со крвавата војна, се распаѓа проектот Евроазија.
Во САД се формираат Федералните резерви, како приватна компанија која владее со текот на парите во САД и во светот. Едни од основачите се и Ротшилд банката на Баронот Волтер Ротшилд, еден од лидерите на ционизмот и, Пол Варбург, еден од најголемите финансиери на режимот на Хитлер. Со нивна поддршка, Хитлер го започнува “економското чудо“, ја создава најмоќната армија во светот, го игнорира договорот Рибентроп – Молотов и, ја почнува Втората Светска Војна. Така, се распаѓа и вториот обид за реализација на проектот Евроазија.
Откако ја создаде и зацврсти првата еврејска држава Израел, ционизмот, сега, врз основа на трудовите на Маркс создавајќи го западниот марксизам, либерализмот, ја создава и втората ционистичка држава, САД. Имено, преку AIPAC, американско – израелска организација со речиси неограничени финансии, единствена на која, иако спротивно на американските закони, и е дозволено да се финансира со странски пари,се спонзорираат сенатори и конгресмени и така, ционистичкото влијание врз сите американски администрации е огромно.
Имајќи ги во свои раце ММФ и Светската банка, контролирајќи ги американските администрации во целост, контролирајќи ги светските медиуми, контролирајќи ги светските организации како, на пример, Светската трговска и Светската здравствена организација, ционизмот веќе сметаше дека е блиску до реализација на вековниот сон – владеење со светот од еден центар. Единствена пречка беше веќе најавениот проект Евроазија од Лисабон до Владивосток, чии носители беа Германија и Русија, односно Ангела Меркел и Владимир Путин. Па, користејќи ги своите финансиери како Сорос и неговата мрежа од невладини организации, своите извршители сенатори од САД, како Линдзи Греем и, своите украински слуги како Владимир Зеленски, ја создадоа платформата Украина антирусија, за да денес ја прошират со платформата Европа антирусија. Со тоа, ги доведоа европските држави во криза и потчинетост, Украина пред колапс и, проектот Евроазија повторно се распадна. Инсистирањето на ционистичкиот режим во Израел, по секоја цена да ги вовлече САД во војна со Иран, треба да биде само потврда на распадот.
И, за да не дојде до забуна, кога пишувам за ционизмот, јас не го поистоветувам со еврејскиот народ затоа што работите не смеат да се генерализираат. Тоа е исто како кога пишувате, на пример, за нацизмот, да го поистоветувате со германскиот народ.
На крај, бидејќи и двете големи Светски војни започнаа на евроазискиот континент а заради туѓи интереси, проектот Евроазија е единствен гарант за светски мир. Доколку имаме обединета и мирна Евроазија и, САД, според монроовата доктрина со влијание на западната хемисфера, можеме да се надеваме на светски мир. За жал, Европа ја пропушти шансата за Евроазија од Лисабон до Владивосток, па сега, заради моќта на Русија и Кина и нивното стратегиско партнерство и, заради потребите на европските држави за што поблиска соработка со нив, што вештачки, по цена на огромни економски загуби се оневозможува, но наскоро ќе биде надминато, ќе добиеме Евроазија во обратна насока, од Владивосток до Лисабон.
Бидејќи реализацијата на проектот Евроазија е прашање на време и е единствен реален одговор на нова Светска војна, малите држави треба да следат што се случува и што ќе се случува, да не бидат, заради послушништво, исклучиви во своите ставови и, да се обидат да се позиционираат што е можно повеќе во сопствен интерес.
Страшо Ангеловски
Претседател на МААК